04.02.2018 – dzisiaj ruszamy w podróż powrotną.

Wczoraj wieczorem spakowaliśmy się na spokojnie, przeważyliśmy walizki, część swoich zakupów dałem Tadeuszowi, bo okazał się bardziej powściągliwy w napełnianiu bagażu, u mnie 30 kg okazało się za niskim limitem…

Pożegnaliśmy się z gościnną obsługą pensjonatu Adelaida. Szczerze mogę go polecić osobom, które szukają prawie europejskiego standardu na Filipinach.

Hotelowym bolidem podrzucili nas na ostatnie zakupy na ryneczku i ostatnie picie i kosztowanie kokosa. Podarowałem Arturo moją czapeczkę, co by go Polacy z następnego turnusu łatwiej rozpoznali. Duży jakiś taki na zdjęciu wyszedłem… a może przestaję się garbić po prostu?

Nasz dostawca kokosów - Arturo i jego żona — Nasz dostawca kokosów – Arturo i jego żona, obok stragan, na którym kupowaliśmy koszulki.

Czekając na prom zarejestrowałem dopiero, jaką fajną nazwę lokalna kawiarenka przyjęła 🙂

Z małym wyprzedzeniem zebraliśmy się w poczekalni promowej, wpisaliśmy się na listę wyjazdową i o godz. 9:30 pożegnaliśmy gościnną wyspę Bantayan i urocze miasteczko Santa Fe.

Dystans około 130km z portu w Hagnaya do hotelu w Cebu pokonaliśmy w prawie 4 godz. Kręta droga i korki w Cebu zrobiły swoje. Hotel nowy, trochę schowany, także wieczorem taksówkaże nie których gości z naszej grupy nie potrafili dowieźć.

Poprosiłem o pokój na parterze, ponieważ mieliśmy ciężkie walizy, dostaliśmy na 4 piętrze – beż windy. Recepcjonista zachwal: Sir, there is a beautiful view from your room. Cóż…. następne 2 zdjęcia to widok z korytarza i naszego okna. Faktycznie warto się było wspinać 😉

Pokoje nowe, niestety bardzo głośna klimatyzacja i brak wody. Właściwie to nakapałem do wiadra i z niego rano się umyłem.

Grzegorz poprowadził grupę do centrum Handlowego Robinson. W hotelu polecali jeszcze SM City Cebu i SM Seaside. Pokusom smaku raczej niewiele osób się oparło. Ja niestety też nie, ale to była ostania okazja na spróbowanie czegoś nowego.